No pink chaddis for PMK

Liberal secularists are quick to protest the excesses of Hindutva but are never as outraged by the equally brazen and violent assertions of caste superiority

…turn in any direction you like, caste is the monster that crosses your path.

B.R. Ambedkar, in Annihilation of Caste, 1936

In 2009, around Valentine’s Day, when Sri Rama Sene, a fringe Hindu chauvinist group led by Pramod Muthalik, targeted pub-going women in Mangalore, it became international news. Their infamy owed in no small measure to the “PinkChaddi Campaign” by the irreverently named Consortium of Pub-Going, Loose and Forward Women. From The New York Times to our raucous news channels, everyone enjoyed the spectacle of young, articulate, savvy, urban women neatly pitted against Hindutva bigots opposed to their drinking or dating.

Since November 2012, in northern Tamil Nadu, the Pattali Makkal Katchi (PMK) has led a campaign with far worse consequences. S. Ramadoss, founder-leader of the PMK, and leaders of the Vanniyar Sangham — the caste outfit that is to the PMK what the Rashtriya Swayamsevak Sangh is to the Bharatiya Janata Party (BJP) — have been making statements no less outrageous than Muthalik’s.Ramadoss believes that young Dalit men wearing jeans, T-shirts and sunglasses, riding motorcycles and wielding mobile phones are luring girls of Vanniyar and other “intermediary” castes. Last November, the actions of the cadres of the PMK and Vanniyar Sangham, and the hate speeches of Ramadoss, his son Anbumani Ramadoss, and other Vanniyar leaders such as ‘Kaduvetti’ Guru, resulted in a Salwa Judum-style torching of over 250 Dalit homes in three Dalit colonies of Dharmapuri district. In April 2013, there was another round of violence unleashed by the PMK cadre protesting intercaste affairs. According to a report in Frontline (May 31, 2013), they damaged about 500 public and private buses, setting fire to 13 of them, and also cut down over 160 trees. Everyday life was affected in 10 districts with a sizeable Vanniyar population.

This cycle of violence culminated in the July 4 death of E. Ilavarasan, a 23-year-old Dalit who married Divya, a Vanniyar girl. When found dead along a railway track, Ilavarasan was wearing sky-blue jeans, the attire Ramadoss loathed. In fact, it was their elopement and marriage last October that first instigated Ramadoss’s tirades against “love dramas” in which Dalit men were posing a threat to the “honour” of Vanniyar women.

In sheer scale — both of moral policing and damage to lives and property — Ramadoss and the PMK have far exceeded Muthalik and Rama Sene. And yet no one feels the need to send pink chaddis to these caste fanatics. Where Muthalik & Co. erred was in attacking the consumerist logic of both Valentine’s Day and the culture of pubs, antagonising a powerful class constituency. Had Muthalik opposed Vokkaliga-Dalit marriages, he would not have been bestowed pink chaddis. Muthalik courted controversy when he declared: “If we come across couples being together in public and expressing their love, we will take them to the nearest temple and conduct their marriage.” Surely, this is ridiculous, but compared to Ramadoss’s war against intercaste marriages, Muthalik sounds like a misinformed reformer. While the former speaks the language of Hindu supremacy, the latter embodies the logic of caste supremacy. Caste or rather jati dharma predates, and is a far more gruesome and pervasive reality than, Hindu dharma.

Caste and Hindutva

What we are witnessing is merely a restatement of the battle at the heart of India’s flawed democracy in the post-Mandal, post-Babri phase: the divisive discourse of jati assertion, where each jati demands its share in power structures in proportion to its share in the population, competing with the discourse of Hindutva that seeks to project a united force of all Hindus. At first, like many social scientists and commentators, I too believed that post-Mandal jati assertion had derailed and subverted the Hindutva agenda, but it is time we realise that caste majoritarianism is by no means in contradiction with communal majoritarianism (a Dravida Munnetra Kazhagam or PMK would happily align with either the BJP or the Congress, depending on what could be gained). The forces of destruction wielded by Mandalite politicos are just as bad as those unleashed in the name of Mandir.

Why is it that Hindutva’s excesses raise the hackles of India’s liberal-secular classes while the brazen assertion of casteism — whether by the Brahmins who defend the “made snana” ritual (where people roll on plantain leaves smeared with the leftovers of lunch served to Brahmins) in Karnataka’s Kukke Subramanya temple every December or by Vanniyars in Tamil Nadu — causes comparatively little outrage, and virtually no sustained national coverage? What is it that distinguishes the logic of caste from the logic of Hindutva in elite common sense?

Misinterpretation

In the early 19th century, the Madras Presidency witnessed the beginnings of the “Non-Brahmin” movement. This has largely been misrepresented as an anti-caste movement, which it certainly was not. In its first phase, the higher-level non-Brahmin castes — Naickers, Reddiars, Vellalars, Mudaliars, Chettiars — sought parity with Brahmins for job opportunities in the colonial government. The composition of the first Justice Party ministry of 1920 reflected this social reality. In 1967, the Dravida Munnetra Kazhagam (DMK) formed the first post-independence non-Congress government in Tamil Nadu. Under this regime, only the higher order non-Brahmins were empowered, and the “Most Backward Classes” — such as Thevars in the south, Vanniyars in the north — were excluded. With the rise of the M.G. Ramachandran-led Anna Dravida Munnetra Kazhagam (later AIADMK) in 1972, the Thevars found a voice.

Meanwhile, the Vanniyars, who had vested faith in the Congress, felt left out. When two Vanniyar leaders broke away from the Congress in 1951 and launched the Tamil Nadu Toilers Party and Commonweal Party, controlling 25 councillors by 1952, the Vanniyars emerged as the first caste bloc to prove their voting power in independent India. The Congress, as it has always done, wooed back the two leaders to prove their majority in the Assembly.

The struggle of the Vanniyars regained momentum in 1980 with the formation of the Vanniyar Sangham, and peaked in 1987 when the PMK staged a successful weeklong roadblock in the northern districts to demand 20 per cent reservation. When the Ambedkar birth centenary reinvigorated Dalit demands for civil and political rights in 1991, Thevars, Vanniyars and other intermediary castes fiercely opposed them, even calling for the repeal of the SC/ST Prevention of Atrocities Act of 1989.

While the Pallar-Dalits in the south rallied behind the Pudhiya Tamizhagam, the Parayar-Dalits of the north hit back under the Dalit Panthers (VCK). By 2006, the VCK had elected an MP and two MLAs, and made peace with its principal antagonist, the PMK. However, when the PMK returned only three MLAs from the 30 seats it contested in the 2011 Assembly poll, it returned to aggressively jati-based politics, culminating in the current crisis. In politics today, jati identity cannot be reduced to the instrumental purpose it serves in electoral democracy. At the deeper, ideological level, what we are witnessing is the worst kind of throwback to jati as dharma, as a governing order. The forced separation of Ilavarasan and Divya (with the judiciary and the state shamelessly abetting), mirroring the acts of khap panchayats in Haryana, is a warning against any kind of transgression of jati laws. What binds the Marathas of Sonai village in Ahmednagar district—who killed three young Dalit men because of a Valmiki-Maratha affair on January 1, 2013 — with the Jats of Haryana and the Vanniyars of northern Tamil Nadu? It is their abiding faith in the supremacy and utility of caste.

There are stories that make lesser news. In 2010, in Pallinellinoor, Villupuram district, Kokila, a Parayar girl and Karthikeyan, an Arundhatiyar boy — both of different Scheduled Caste jatis — decided to get married. Fearing repercussions from Kokila’s family, the couple kept it a secret. In 2012, when the truth was out, Kokila died under suspicious circumstances in her parents’ house — a euphemism for honour killing. Neither the Dalit movement nor the media took notice. The deviousness of the caste system is such that it can quickly turn victim into perpetrator; the larger truth is that its amorality makes everyone — oppressor and oppressed — a victim. Caste is truly the monster that crosses our path in whichever direction we turn.

(S. Anand is the publisher of Navayana.)

comments

A well written article; must touch the conscience of every human being.
How to undo the injustices caused by the casteism, unique to Indian culture? Right thinking leaders of all castes must come together and encourage, support and protect inter caste marriage among people. Is it an impossibility to achieve in these days of high level of education?

from:  natarajan kanagasabai

Posted on: Jul 13, 2013 at 12:32 IST

Wow. What a synopsis of caste based politics in India, especially in TN!
We need strong modern value education system in place to remind us that
our forefathers fought for our unique identity which is being citizens
of one motherland. Such teaching should start from schools.
Unfortunately, those running the schools (public and private) indulge in
caste based discrimination (students refused to eat food in school as it
was prepared by a dalit, maybe amma canteens are the solution). The
state government must take strong actions in this regard.

from:  Vamsi Krishna Tumuluru

Posted on: Jul 13, 2013 at 12:14 IST

It is time for election commission to make an "ethical code of conduct"
for all political parties in non election times similar to the
"election code of conduct". The ethical code of conduct should ensure
that
1. All policital parties should profess and abide by the
constitutionally guaranteed rights of "equality with respect to
gender,caste, religion etc etc".
2. No polictical party should be formed on a caste basis and address
issues of "one caste only"
Failure to abide this ethical code of conduct should automatically
disqualify the politicians from contesting the elections at any level
for life.
Only these kind of drastic measures will save the "free will of people" guaranteed by democracy from caste mad mob mentality of politicians

from:  shekar

Posted on: Jul 13, 2013 at 12:11 IST

The Dravidian Brahmanism is continuously divided the Dalit political integration in the name Tamil identity past decades. But the PMK is diplomatically wearing touchable mask and regional wise identify with a savior of Dalits. In earlier stage VCK and PT political parties are unconsciously enjoying the PMK’s Dalit street performance. The problems faced by Dalit parties are not new. Throughout the history, they have been fighting against the planned conspiracy of the so called Dravidian dominant forces. My observation is that the headlong the identity of Tamil political alliance paved the way for the establishment of Tamil or Paattaali dravidian majoritarianism, because those Tamil identity based parties and Dravidian leaders who are upholding rather than negating their Tamil identity are in favour of this exercise. This is big mistakes prove by Dalit parties unconsciously dilute their political agenda and sidelined to down track for own survival reasons.

from:  Anbuselvam

Posted on: Jul 13, 2013 at 11:53 IST

The article is highly disturbing. It has appeared immediately after the ban on caste based rallies .The author has dared to rub salt on several jati communities and political groups risking retaliation from such groups by pointing out their hypocrisy explicitly. The article is very bold in revealing how fiercely even the sub castes among the scheduled castes cling to their caste hierarchical supremacy. It was always portrayed the scourge of caste system was perpetuated by higher castes in the caste hierarchy. But this article disproves that myth. It is telling to know that every caste wants to cling to their hierarchical rank and wants to assert their superiority over other sections but do not want to provide mobility to the sect lower than their rank to intermingle with their own. What a sorry state of affair to know even in this twenty first century instead of getting away from Caste based society to a classless society our politicians and casteteist organizations some of them are pioneers in the social reform movement of Tamilnadu are perpetuating the caste divisions for the lure of political dividends unmindful of the consequence on the society. What a paradox! 

from:  A.Thirugnanasambantham

Source: The hindu dt 13-7-13

Intellectual dishonest

 DMK chief wants to divert the attention of readers from the above article by reviving all community archakas issue.  Pl read the following articles appeared in Dianakaran daily dt 14-7-13.

அனைத்து ஜாதியினரையும் அர்ச்சகராக்க கோரி

திராவிடர் கழகம் போராட்டத்தில் திமுகவினரும் பங்கேற்பார்கள்

அனைத்து ஜாதியினர் அர்ச்சகராக நடவடிக்கை எடுக்க கோரி தமிழக அரசை வலியுறுத்தி திராவிடர் கழகம் நடத்தும் போராட்டங்களில் திமுகவினர் பங்கேற்பார்கள் என்று கருணாநிதி கூறியுள்ளார்.

இது குறித்து திமுக தலைவர் கருணாநிதி நேற்று வெளியிட்ட அறிக்கையில் கூறியிருப்பதாவது:

ஆலயங்களில் கர்ப்பக்கிரகம் வரையில் சாதிப் பாகுபாடின்றி அனைவரும் சென்று ஆண்டவனை தொழ வேண்டும்; அனைவருக்கும் அர்ச்சகராகும் உரிமை வேண்டுமென்று கோரி 1970ம் ஆண்டு ஜனவரி மாதம் பெரியார் ஒரு கிளர்ச்சியைத் தொடங்கப் போவதாக அறிவித்திருந்தார்.

நான் பெரியாருக்கு ஒரு வேண்டுகோள் அறிக்கை கொடுத்தேன். அர்ச்சகர்களுக்கென சில தகுதிகள் இருக்க வேண்டும்; போற்றக்கூடிய புனிதத் தன்மைகளை அவர்கள் கடைப்பிடித்தாக வேண்டும்; அதற்குரிய பயிற்சிகளை அவர்கள் பெற்றாக வேண்டும் என்பதில் எனக்குக் கருத்து வேறுபாடில்லை. அப்படிப் பயிற்சி பெறுகிறவர்கள், எந்த வகுப்பினராயிருந்தாலும் அவர்கள் அதில் தேர்வு பெற்று அர்ச்சகராக ஆகலாம். அதற்கு விதிமுறைகள் வகுக்க அரசு யோசித்துக் கொண்டிருக்கிறது.

அதேசமயம் பரம்பரை அர்ச்சகர் வீட்டுப் பிள்ளைகள் அர்ச்சகராக விரும்பினால் அவர்களுக்கு முதல் சலுகை அளிப்பது பற்றியும் அரசு யோசித்துக் கொண்டிருக்கிறது. எனவே, கிளர்ச்சியினை நிறுத்தி வைக்குமாறு பெரியாரை கேட்டுக் கொண்டேன். உடனே போராட்டத்தைத் தள்ளி வைக்கச் சம்மதித்தார். 2&12&70ல் சட்டப் பேரவையில் அர்ச்சகர் சட்டம் கொண்டு வரப்பட்டு நிறைவேறியது. அர்ச்சகர் சட்டம் கண்டு, சமத்துவம் விரும்பாத சனாதனிகள் வெகுண்டார்கள். உச்சநீதிமன்றத்தில் வழக்குத் தொடர்ந்தார்கள். 12 ரிட் மனுக்கள் தாக்கல் செய்யப்பட்டன. 1972ம் ஆண்டு மார்ச் 14ம் தேதி உச்சநீதிமன்றம் தீர்ப்பு வழங்கியது.

கோயில்களில் அர்ச்சகர்களை நியமிப்பது வகுப்பு வேறுபாடற்ற நடவடிக்கை. அந்த நடவடிக்கைகளில் அரசாங்கம் தலையிட உரிமை உண்டு. மனுதாரர்களால் தவறு என்று கூறப்படும் இந்தச் சட்டம் மத சம்பந்தமான நடவடிக்கைகளிலோ விவகாரங்களிலோ தலையிடவில்லை. எனவே தமிழ்நாடு அரசு கொண்டு வந்த சட்டத் திருத்தம் செல்லுபடியானதே என்று தீர்ப்பில் கூறப்பட்டிருந்த போதிலும், நடை முறையில் இனிமேல் செய்யக்கூடிய காரியம் என்ற வகையில் அந்தச் சட்டத்தின்படி காரியங்கள் நடை முறைக்கு வராத அளவுக்கு முடக்கப்பட்டது.

அது நடைமுறைக்கு வரவேண்டுமென்றால் அரசியல் சட்டத்தில் ஒரு திருத்தம் கொண்டு வரப்பட வேண்டும். எத்தனையோ முறை மத்திய அரசுக்கு எடுத்துக் கூறியும் மத்திய அமைச்சர்களிடத்தில் விவாதித்தும்கூட அந்த அரசியல் சட்டத் திருத்தப் பணி நடைபெறவே இல்லை. இது கண்டு கொதிப்ப டைந்த பெரியார் 1973ம் ஆண்டு டிசம்பர் 8, 9 ஆகிய நாட்களில் நடைபெற்ற திராவிடர் கழக மாநாட் டில் நாடு தழுவிய போராட்டத்தை நடத்துவதற்குத் தீர்மானம் நிறைவேற்றினார். ஆனால், அந்தப் போராட்டத்தை நடத்தாமலேயே 1973ம் ஆண்டு டிசம்பர் 24ம் தேதி பெரியார் மறைந்து விட்டார்.

சென்னை அண்ணா மேம்பாலத்திற்கருகே 1977ம் ஆண்டு செப்டம்பர் 18ம் தேதி பெரியார் சிலை திறப்பு விழா அதிமுக சார்பாக நடைபெற்ற போது திராவிடர் கழகத்தின் சார்பில் அந்த விழாவில் கலந்து கொண்ட மணியம்மையார் அந்நாளைய முதலமைச்சர் எம்.ஜி.ஆர். முன்னிலையில் பேசும் போது, அர்ச்சகர் சட்டம் முடமாக்கப்பட்டிருப்பதைச் சுட்டிக்காட்டினார்.

1978ம் ஆண்டு நடைபெற்ற பெரியார் நூற்றாண்டு விழாவில் சென்னை கடற்கரையில் நான் பேசும் போது, மத்திய பாதுகாப்புத் துறை அமைச்சராக இருந்த ஜெகஜீவன்ராமையும் அந்த மேடையில் வைத் துக் கொண்டு பேசும் போது, பெரியார் நெஞ்சில் இருந்த முள்ளை அகற்றிடும் வகையில் திமுக மீண்டும் ஆட்சிப் பொறுப்பேற்றவுடனேயே 23&5&2006ல் அரசாணை பிறப்பிக்கப்பட்டது. அதன்படி தகுதியும், திறமையும் பெற்ற அனைத்து இந்துக்களும் சாதி வேறுபாடின்றி திருக்கோவில்களில் அர்ச்சகர்களாக ஆவதற்கு வழி வகை செய்யப்பட்டது.

அப்போது வேத விற்பன்னரும், தமிழ் அர்ச்சனைக்காக பல்லாண்டு காலம் போராடியவருமான அக்னிஹோத்ரம் ராமானுஜ தாத்தாச்சாரியர், இப்போது தேர்ந்தெடுத்திருக்கிற கருணாநிதி மந்திரிசபை எல்லா சாதிக்காரர்களும் அர்ச்சகர் ஆகலாம் என முடிவெடுத்து அறிவித்திருப்பது வேதவாக்கு. ஆகமத்தைச் சொல்லி மற்ற சாதிக்காரர்களை பிராமணர்கள் கோவிலுக்குள் விடாமல் இருந்தார்கள்.

ஆனால், உண்மை என்னவென்றால் பிராமணனுக்கும், ஆகமத்துக்குமே முரண்பாடுதான். பிராமணன் தனக்கு எதிரான ஆகமத்தின் பெயரைச் சொல்லியே மற்ற சாதிக்காரர்களை உள்ளே விட மறுத்து வந்தான். பிராமணர் இதையே, தன் தொழிலாக்கிக் கொண்டதால், மற்ற யாரையும் உள்ளே விடவில்லை.

ராம சாமி நாயக்கர் அந்தக் காலத்தில் என்னிடம் தாத்தாச்சாரியாரே எங்க கையால ஒரு பூவை எடுத்து உங்க சாமிக்குப் போடக்கூடாதாய்யா? என்று கேட்டார். அந்தப் பூவை இப்போது கருணாநிதி எடுத்துப் போட வைத்திருக்கிறார். இது வரவேற்க வேண்டிய ஒரு சீர்திருத்த விஷயம். இதை யாராவது ஆட்சேபி த்தால் அவர்கள் மக்கள் முன்னேற்றத்தைத் தடுக்கிறார்கள்னு அர்த்தம். அவர்களுக்கு நாம் தான் நல்ல புத்தி சொல்லித் திருத்த வேண்டும் என்று பதிலளித்தார் பெரியார்.

திமுக ஆட்சியின் அரசாணை அடுத்து பழனி, திருச்செந்தூர், மதுரை, திருவண்ணாமலை ஆகிய 4 இடங்களில் சைவ அர்ச்சகர் பயிற்சி நிலையங்களும் சென்னை, திருவரங்கம் ஆகிய 2 இடங்களில் வைணவ அர்ச்சகர் பயிற்சி நிலையங்களும் தொடங்கப்பட்டன. பயிற்சி முடித்த நிலையில், அனைத்துச் சாதியினரும் அர்ச்சகராகும் பிரச்னை உச்சநீதிமன்றம் வரை எடுத்துச் செல்லப்பட்டது. அதன் காரணமாக அவர்களுக்கு உடனடியாக திருக்கோவில்களில் வேலைவாய்ப்பு உருவாக்கிட இயலாமல் போயிற்று. அதற்குப் பின்னர் அதிமுக ஆட்சி தமிழகத்தில் பொறுப்பேற்றது.

உச்சநீதிமன்றத்தில் தமிழக அரசு அர்ச்சகர் பிரச்னையை முடிவுக்குக் கொண்டு வர 6 மாத கால அவகாசத்தைக் கேட்டுப் பெற்றது. 6 மாத காலம் முடிந்த பிறகும், இந்தப் பிரச்னையில் எவ்விதமான நடவடிக்கைகளையும் அதிமுக அரசு மேற்கொள்ளவில்லை. அர்ச்சகர் பயிற்சி பெற்ற மாணவர்கள் சங்கத்தைச் சேர்ந்தோர், உச்சநீதிமன்றம் 6 மாத கால அவகாசம் வழங்கியும்கூட மாநில அரசு இதுவரை எவ்வித கலந்தாலோசனையையும் நடத்தவில்லை.

எனவே மாநில அரசின் நோக்கத்தை நாங்கள் சந்தேகிக்கிறோம். 2006ம் ஆண்டு வெளியிடப்பட்ட அரசாணையை தற்போதுள்ள தமிழக அரசு என்ன செய்யப்போகிறது என்று எங்களுக்கு தெரிய வில்லை. இந்த நிலையில்தான் திராவிடர் கழகம் இதை வற்புறுத்தும் வகையில் ஆகஸ்ட் முதல் தேதி ஆர்ப்பாட்டம், மாநாடு, கருத்தரங்குகள் மற்றும் 3ம் கட்டமாக மறியல் போராட்டத்தை நடத்துவது என்று முடிவெடுத்துள்ளது. இந்த போராட்டங்களில் திமுக உறுப்பினர்கள் பங்கேற்று அந்தப் போராட்டத்திற்கு எழுச்சியூட்டும் வகை யில் தேவையான நடவடிக்கைகளிலும் ஈடுபட வேண்டுமென்று வலியுறுத்துகிறேன்.

இவ்வாறு கருணாநிதி கூறியுள்ளார்.

Source:dinakaran-14-7-13